Του ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
Όσο βαθαίνει η κρίση που βίαια βιώνουμε και μετεξελίσσεται από κρίση χρέους σε κρίση οικονομικών επιλογών, πολιτικών θεσμών και αξιακών προταγμάτων, τόσο εντείνεται και μια διάχυτη συζήτηση περί ευθύνης ή σιωπής των διανοουμένων απέναντί της ή ακόμη εντονότερα της καταγγελίας ότι όσοι από αυτούς μιλούν, εκφράζονται ως «πολύτιμοι υπηρέτες» της εξουσίας. Πρόκειται για μια συζήτηση και ένα Λόγο που επανέρχεται σε κάθε εποχή κρίσης και ο οποίος εμπεριέχει ένα ιδιότυπο κράμα κρυφής γοητείας και απόρριψης, θαυμασμού και λοιδορίας, προς μια υπαρκτή ή αναμενόμενη δύναμη, αυτής της ιδιαίτερης κοινωνικής κατηγορίας πολιτών, από την οποία απαιτούμε ένα Λόγο κριτικής αμφισβήτησης