Τι και εάν σκότωναν Ε/κ, αφού «εκάμαμε τζιαι εμείς»
Μόνο η
ελληνοκυπριακή πλευρά, θα μπορούσε να προσφέρει διευκολύνσεις για να
συμμετάσχουν έποικοι και Τουρκοκύπριοι σε εκδηλώσεις μίσους και
φανατισμού. Η επίκληση μιας παλαιότερης συμφωνίας για το οδόφραγμα του
Λιμνίτη δεν μπορεί να αποτελεί το άλλοθι. Πρόκειται, βέβαια, για μια
συμφωνία που δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, που δεν έχει συζητηθεί στη
Βουλή. Τα κόμματα, που έχουν μετατραπεί σε… βαριά βιομηχανία
ανακοινώσεων δεν έχουν ζητήσει ποτέ να δουν και να συζητήσουν τη
συμφωνία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που αφορά στην
αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και την επιδερμικότητα
με την οποία προσεγγίζει σοβαρά ζητήματα.
Επειδή αυτό το πανηγύρι του μίσους στα Κόκκινα γίνεται κάθε χρόνο δεν σημαίνει πως πρέπει να θεωρείται κεκτημένο. Τι γιορτάζουν; Τους βομβαρδισμούς με βόμβες ναπάλμ κατά των Ελληνοκυπρίων. Και ευτυχώς υπάρχει και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο απαντώντας στη ρητορική μίσους που εξέπεμψαν οι ομιλητές της φιέστας των Κοκκίνων (μεταξύ τους και ο Ακιντζί του «κοινού οράματος»), αναφέρθηκε στη χρήση χημικών από την Τουρκία κατά των Ελληνοκυπρίων. Οι ναπάλμ χρησιμοποιήθηκαν στον εμφύλιο στην Ελλάδα κατά των αριστερών, τις χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι το 1964 και το 1974 στην Κύπρο ενώ «αξιοποιήθηκαν» από το «δυτικό μπλοκ» και σε άλλες περιπτώσεις. Η Άγκυρα τον Αύγουστο του 1964 βομβάρδισε στόχους κατά των Ελληνοκυπρίων, κυρίως αμάχων, αλλά το αφήγημα παραμένει πως οι Τουρκοκύπριοι είναι αυτοί που υπέφεραν. Εγκλήματα έχουν γίνει και δεν μπορεί κανείς να κρύβει τα γεγονότα αυτά κάτω από το χαλί. Υπάρχει, όμως, μια μεγάλη διαφορά: Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος με νόμους και θεσμούς και όταν καταγγέλλονται εγκλήματα τα παραπέμπει σε δίκη. Δεν μπορεί μια κοινωνία, ένα κράτος να κουβαλάει και να αισθάνεται ενοχή για εγκλήματα και ανουσιουργήματα ανόητων άτακτων ομάδων ή ατόμων. Η Τουρκία έχει ως κράτος, προβεί σε εγκλήματα. Αυτή είναι μια θεμελιώδεις διαφορά.
Υπάρχει, λοιπόν, ένας καθωσπρεπισμός στην ελληνική πλευρά στην Κύπρο, που θεωρεί πως «εμείς να τηρούμε τις συμφωνίες για να μην κατηγορηθούμε» ή «πρέπει να δείχνουμε καλή διάθεση». Έχουν όλοι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από αυτές τις προσεγγίσεις, φανταστεί ποτέ πώς θα αντιδρούσαν οι Τούρκοι εάν, για παράδειγμα, Ελληνοκύπριοι ζητούσαν διευκολύνσεις για να πραγματοποιήσουν αντικατοχικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα; Η απάντηση αυτονόητη. Υπενθυμίζεται πως για μια απόφαση της Βουλής για δεκάλεπτες αναφορές στις μαθητικές αίθουσες στο ενωτικό δημοψήφισμα του΄50(!) διακόπηκαν οι συνομιλίες και έφταιξε η ε/κ πλευρά. Για πανηγυρισμούς στα Κόκκινα επειδή σκότωναν Ελληνοκύπριους όλα είναι… φυσιολογικά.
Όλα αυτά γίνονται ανεκτά από μια καθεστηκυία τάξη στην ελληνοκυπριακή πλευρά, που οχυρώνεται πίσω από ένα ιδεολόγημα πως «εκάμαμε τζιαι εμείς». Είναι η λογική του «ένα μας, ένα τους» τελειώσαμε και πάμε μπροστά, η οποία στηρίζεται σε μια τακτική προετοιμασίας του εδάφους για «οδυνηρή λύση». Η λογική της απόλυτης ισοπαλίας στις ευθύνες, στα εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο που μεταξύ των ξένων υπάρχει η γενική και αόριστη και εν πολλοίς ανιστόρητη προσέγγιση πως οι Τουρκοκύπριοι υπέφεραν τη δεκαετία του ’60, πέρασαν δεινά από τους Ελληνοκύπριους ενώ οι Ελληνοκύπριοι «πλήρωσαν» τη δεκαετία του '70 με την εισβολή.
Η ιδεολογία αυτή, που έχει επιδράσεις σε διάφορες ομάδες στην ελληνοκυπριακή πλευρά, επιχειρεί να πολεμήσει δήθεν τον ε/κ εθνικισμό εξυπηρετώντας τον τουρκικό εθνικισμό, μεγαλοϊδεατισμό. Κοντολογίς, παίζουν το παιχνίδι των τουρκικών επιδιώξεων.
